Að blása í blöðrur

Ég hef oft velt því fyrir mér hvernig vinsældir eru mældar, sérstaklega þegar kemur að tónlistarmönnum og hljómsveitum. Oft hefur vart verið þverfótað á síðum blaða fyrir einhverjum ægilega frægum listamönnum sem eru að gera það hrikalega gott, ekki einasta hérlendis heldur og úti í hinum stóra heimi. Þegar frá líða stundir, og vinir viðkomandi eru hættir að skrifa í blöðin, sést síðan oftar en ekki að innistæðan fyrir meintum vinsældum var harla lítil.

Sumir eru einfaldlega afar góðir í að blása upp blöðrur. Meira um það síðar. 

Athugasemdir

[Hulda Bergrós Stefánsdóttir, 20.8.2007 kl. 16:13]

Ég á voða erfitt með að blása í blöðrur

aðallega afmælisblöðrur

[Hjalti Árnason, 24.8.2007 kl. 22:04]

Þetta er alveg rétt hjá þér. Ég sé norskar stórhljómsveitir sem ég hef aldrei heyrt um, auglýstar eins og Phil Collins á íslandi. Það er ekki mikið um að það gerist á hinn veginn, nema að íslenskar sveitir eru að gera það virkilega gott í noregi samkvæmt íslenskum fjölmiðlum. En eru þá að spila á einhverjum afkimum (og það er NÓG af þeim hérna). Eða á einhverjum uppskeruhátíðum einhverskonar bændasamtaka. Finn yfirleitt ekkert um það, nema kannski í tímaritum bændasamtakanna. Fólk Þekkir ekkert til neins nema Sigurrósar og Bjarkar. Einhverjir hafa þó heyrt um Sugarcubes og fáeinir um Á móti sól. En það er mest vegna einstaklega velballanseraðs hljóðs á síðustu uppákomu þeirra hérna (og sérlega aflappaðs hljóðmanns).