Sagan skrifuð í Sandgerði

Mig langar að segja ykkur eina litla sögu. Þannig er að næst komandi laugardagskvöld leikur hljómsveitin Á móti sól á stórdansleik í samkomuhúsinu í Sandgerði, en dansleikurinn er liður í Sandgerðisdögum sem er árleg bæjarhátíð Sandgerðinga og nærsveitunga.

Það er í sjálfu sér ekki í frásögur færandi, en hitt er ansi merkilegt að það var einmitt í samkomuhúsi Sandgerðinga sem hljómsveitin Á móti sól steig sín fyrstu skref á sveitaballamarkaðnum, í marsmánuði 1996. Þessu hyggjumst við fagna á alla mögulega vegu.

Fyrsta ballið er stór áfangi í sögu hverrar hljómsveitar og oft getur verið erfitt að komast að í hinum harða heimi sem skemmtanabransinn á Íslandi getur verið. Misjafnt er hvaða leiðir eru hljómsveitum færar þegar þær telja sig vera tilbúnar til að stíga fyrstu skrefin, og eins er misjafnt hvaða aðferðum hljómsveitir beita til að koma sér á framfæri.

Og þá er loks komið að sögunni sem ég lofaði í upphafi. Í okkar tilfelli var þeim bellibrögðum beitt að ég hringdi heldur mannalegur í ýmis vertshús víðsvegar um landið og bauð fram þjónustu sveitarinnar, með þeim formerkjum að um vel þekkta og reynda sveitaballasveit væri að ræða. Sem var náttúrlega helber lygi! Nokkrir bitu á agnið og fyrstur til þess var viðkunnanlegur vert í Sandgerði, sem réði hljómsveitina á ball í Samkomuhúsi bæjarins. Á undan ballinu stóð hann fyrir tísku- og hárgreiðslusýningu og eflaust var fyrst og fremst því að þakka að ballið var sæmilega sótt. Í það minnsta var ekki hægt að þakka vinsældum hljómsveitarinnar það, enda sveitin með öllu óþekkt og óreynd. Ballið gekk þó sæmilega, uppistaðan á efnisskránni voru bítlalög og aðrir slagarar úr söngbókum og nokkuð var um endurtekningar.

Þar með er þessi litla lygi opinberuð. Vertinn góði er að sjálfsögðu boðinn á ball, það er nú það minnsta sem við getum gert fyrir hann .

Hvernig getur einn maður verið svona heppinn?

Lánið hefur svo sannarlega leikið við mig í þessari viku. Samkvæmt tölvupóstum sem ég hef fengið hef ég unnið þrisvar sinnum í Hollenska lottóinu. Milljón evrur í hvert sinn! Og þar sem ég sit núna fyrir framan tölvuna að skoða allskonar dót sem ég keypt fyrir þennan óvænta aur, fæ ég tilkynningu um að ég hafi unnið í svissneska ríkislottóinu. 1 milljón evrur! Jahérna.

Starfslaun listamanna

Íslenska ríkið borgar listamannalaun í bunkum ár hvert. Í ár eru a.m.k. 150 manns á launum hjá okkur við að skapa list, u.þ.b. helmingur þeirra fær umtalsverða upphæð (eins til þriggja ára laun), en aðrir minna.

Persónulega er ég alfarið á móti slíkum ölmusum til einstaklinga sem telja sig fremja merkilegri list en aðrir og gæti rætt um það í löngu máli, en ég geymi það til betri tíma.

Ég vil hinsvegar leggja það til að Íslenska handboltalandsliðið fái á einu bretti starfslaun listamanna í a.m.k. 1 ár. Guðmundur Guðmundsson má síðan fá laun frá ríkinu til æviloka mín vegna. Hann er mun betur að því kominn en mörg afætan á ríkissjóði. Og strákarnir allir raunar.

Til hamingju Ísland!

Ólympíuleikarnir á Rúv.

Ég hef  í gegnum tíðina haft gaman af því að fylgjast með ólympíuleikum í sjónvarpinu. Er alinn upp við það má segja, er t.d. minnisstætt þegar mamma kveikti í húsinu meðan hún horfði á listdans á skautum, snemma á 9. áratugnum.

Önnur æskuminning tengd ólympíuleikunum er bangsaruslið sem sovéski sendiherrann færði mér, barni kommúnistans, í aðdraganda leikanna í Moskvu 1980. Ég man líka hve dolfallin við vorum þegar við horfðum á glæsilega setningarathöfnina í Moskvu, í litla Sanyo litasjónvarpinu sem systir mín hafði þá nýverið fjárfest í, í óþökk foreldranna. Meira að segja pabbi gaf sér tíma til að líta upp úr Tolstoj og kveða upp úr með það að svona sýningu gætu vesturveldin, sem sniðgengu leikana þetta árið, aldrei sett á svið. Svo kveikti hann aftur í pípunni og fór að fletta Þjóðviljanum. 

Leikarnir í Barcelona 1992 eru þó þeir ólympíuleikar sem ég man hvað best eftir, enda bar svo til um þær mundir að ég var fótbrotinn og hafði því lítið betra við tímann að gera en að glápa á dýfingar, skotfimi og annað skemmtiefni sem Rúv hafði upp á að bjóða. Mér líkaði lífið, þrátt fyrir fótbrotið, býsna vel á meðan á leikunum stóð því útsending Rúv var til mikillar fyrirmyndar. Samúel Örn og Ingólfur Hannesson lýstu frjálsum íþróttum af mikilli þekkingu, Jónas Tryggvason var ekki síðri í lýsingum á fimleikum, dýfingum o.fl. og svo var handboltalandsliðið í banastuði. 

Núna, 16 árum seinna, er handboltalandsliðið enn í stuði og Samúel Örn stendur sig vel í að lýsa frjálsum íþróttum, en annað er einhvernveginn bara heldur ómerkilegra en ´92 ef eitthvað er. Mér finnst þulir Rúv upp til hópa óspennandi og viðtölin sem þeir taka undarlega kjánaleg mörg hver. Svo finnst mér einhvernveginn útlitið allt og umgjörðin klén, svo ekki sé meira sagt. Svona næstum því eins og á Omega, Polsat og slíkum stöðvum.

Ég skipti af rælni yfir á norska ríkissjónvarpið í gær, sem býður nú almennt upp á eina þá alleiðinlegustu sjónvarpsdagskrá sem fyrirfinnst í vestrænum löndum trúi ég, og ég stóð mig að því að horfa dolfallinn á frábæra umfjöllun þeirra um allskonar íþróttagreinar í hartnær 3 klukkutíma. Og skemmti mér konunglega - rétt eins og ´92! Þátturinn var stórskemmtilegur og vel unninn, og þulirnir hver öðrum betri. 

Þegar ég loks áttaði mig á því að það var komin niðdimm nótt, og ég hafði gleymt mér yfir norsku sjónvarpsprógrammi, ákvað ég að gamni að tékka á hinum stöðvunum í mínu sjónvarpstæki sem sýna frá ÓL; sænska sjónvarpinu, danska sjónvarpinu og Eurosport, og það er skemmst frá því að segja að allar þessar stöðvar hafa, líkt og kollegar þeirra í Noregi, áttað sig á því að það er ekki ennþá 1992.

Þegar norðmenn fatta svoleiðis hluti á undan okkur, þá er eitthvað að.    

Auglýsing dagsins

Úr Mbl í júlí 1980

Auglýsing dagsins

Úr Morgunblaðinu í október 1984

Fugl dagsins

Selfoss - Hveragerði

Aldís Hafsteinsdóttir bæjarstjóri í Hveragerði tjáir sig um leiðina milli Selfoss og Hveragerðis í einu blaðanna í dag. Það gleður mig mjög að sjá að hún fellur ekki í þá gryfju að taka undir orð Ólafs Helga sýslumanns um lækkun hámarkshraða, heldur bendir hún einfaldlega á þá staðreynd sem við blasir í málinu. Þ.e. að við Sunnlendingar höfum allt of lengi beðið eftir þessari framkvæmd, um leið og hún hvetur fólk til að aka ekki glannalega. Það er góður hver sá dagur sem enginn áhrifamaður á Suðurlandi tekur undir þetta þvaður í sýslumanninum.

Útvarp Umferðarráð

...finnst mér eitthvert leiðinlegasta útvarpsefni sem um getur. Þó verður maður að gera ráð fyrir því að það geri eitthvað gagn, t.d. má væntanlega að einhverjum hluta þakka því hve vel umferð gekk um nýliðna verslunarmannahelgi.

Ég greindi nýjar áherslur í áróðri Umferðarráðs fyrir þá helgina. Þetta árið snerist ekki allt um að taka því rólega (gangið hægt um gleðinnar dyr, þetta kemur allt með kalda vatninu og þeir frasar allir), heldur var sjónum fólks einnig beint að því að of hægur akstur leiðir oft af sér pirring sem síðan getur endað með óvarlegum framúrakstri. Staðreynd sem allir nema Umferðarráð hafa svosem alltaf vitað. En engu að síður fannst mér það gott framtak að benda ökumönnum á að reyna að halda sig sem næst hámarkshraða.

Ég þurfti t.d. sjálfur að skondrast aðeins á þjóðvegi nr. 1, þó ég hafi varið stærstum hluta helgarinnar í Vestmannaeyjum, og ég man varla eftir jafn áreynslulausum bíltúr um verslunarmannahelgi. Bílalestin rann til Reykjavíkur á 90-100 Km. hraða og ekkert um óvarlegan framúrakstur. Enda ekki ástæða til. Loksins!

Ástæða þess að ég viðra þessi óspennandi mál er sú að sýslumaðurinn á Selfossi vill lækka hámarkshraðann á þjóðvegi 1 milli Hveragerðis og Selfoss, úr 90 í 70. Dettur einhverjum öðrum í hug að það verði til góðs? 

 

Til hvers eru húsflugur?

Við fjölskyldan erum þessa vikuna í sumarbústað, í góðu sambandi við náttúruna - þar á meðal húsflugur. Algjörlega óþolandi kvikindi!

Býflugur hafa hlutverki að gegna, járnsmiðir líka. Meira að segja köngulær hafa tilgang. En húsflugur....mér dettur ekkert í hug sem gæti mögulega réttlætt tilveru þessara sauðheimsku spennufíkla.